Bijna happy birthday to me. 

Vorig jaar zaten we nog maar net in de lockdown. We mochten en konden niks. Net gescheiden was ik alleen. Mijn verjaardag doorgebracht met een gebakje en genieten van (oprechte) berichten via diverse media. Zelfs filmpjes van mijn leerlingen die voor me zongen.

Ondertussen zijn de scholen weer open. Hoewel ik zelf met mijn groep in quarantaine zit vanwege een positief geteste leerling. Zelf voor de 4e keer negatief bevonden, maar nog in afwachting van wat er gaat gebeuren met de rest van de klas. Mogen we maandag weer aan het werk of niet? Moeten er nog leerlingen getest worden? Gedoe, gedoe. Ik wil gewoon aan het werk! 

En ondertussen ook die verjaardag. Ik ben Coronamoe. Ik wil feesten. Ik wil uit eten. Ik wil naar de winkels zonder afspraak. Ik wil naar de film. Geen avondklok. Naar vrienden kunnen zonder beperkingen. Sorry voor de klaagzang. Ik denk dat velen zich hierin kunnen herkennen. Het duurt gewoon te lang.

Het leven is een feestje en ja, je moet zelf de slingers ophangen. Maar vergeet elkaar niet. Stuur eens een berichtje, gewoon zomaar. Bel, stuur een kaartje, een bos bloemen of chocolade. Knuffelen en zoenen kan en mag dan wel niet, maar zet de ander (en jezelf) eens in het zonnetje. Zorg voor die glimlach. We hebben het allemaal nodig!