Als ik met zaken rondom de PLG bezig ben, voel ik me energiek, zeker van mijn zaak en doelgericht. Ik voel aan alles in mij dat ik doe wat bij mij hoort en bij mij past. Ik weet wat ik doe en heb honderden ideeën over hoe ik verder kan komen en collega's kan helpen. Zonder enige ervaring heb ik nu al 3 vergaderingen georganiseerd en die gaan steeds super goed. Een en al positiviteit stroomt door me heen.

Maar dan komt die andere kant, en vergis je niet, ik voel me behoorlijk vaardig als leerkracht. Ik ben heel doelgericht, leg de lat hoog en leg verantwoordelijkheden bij de leerlingen. Dingen die ik erg belangrijk vind. Ik heb echter ook de ervaring dat ik niet als 'standaard' leerkracht word gezien. Iets wat ik persoonlijk zeker niet erg vind. Standaard voelt voor mij als een soort scheldwoord, maar helaas word je wel vergeleken met anderen.

Maar op terug te komen op mijn punt, morgen heb ik klassenbezoek van de directie en IB. En daar word ik onzeker van. Juist omdat ik anders dan anderen ben. Mijn lessen zijn gewoon voorbereid, zoals altijd, en ik probeer ook gewoon mijzelf te zijn, maar voor de klas voel ik me toch anders. Daar ben ik leerkracht. En wanneer ik werk voor de stichting, wanneer ik bezig ben om betekenis te geven aan het onderwijs, wanneer ik bezig ben voor de PLG, dan ben ik mijzelf. Gewoon Annika. Geen juf Annika.

Ik weet niet of iemand het nog snapt, maar iedereen ervaart weleens onzekerheid. En juist het vasthouden aan hetgeen wat me sterk doet voelen, gaat me er ook op die onzekere momenten doorheen helpen!

Ik hoop dat iedereen die zich weleens onzeker voelt, ook die kant kan zien, de kant waar je kracht ligt, om zo de volgende stappen te zetten. Je onzekerheid omleiden naar positiviteit.