Na de kerstvakantie zou mijn collega terugkomen van zwangerschapsverlof. Nog geen vervanging op de donderdag en vrijdag voor groep 7, dus die komen voorlopig nog voor mijn rekening. Op de maandag, dinsdag en woensdag is er echter een nieuwe uitdaging voor me gekomen. En hoe!

In onze verplichte, leerlingloze, week voor de kerstvakantie werd ik uitgenodigd op de school waar ik een groep 5/6 mocht gaan onderwijzen. Ik was al enigszins bekend omdat dit de school is waar ik vorig jaar de donderdagen groep 7/8 draaide.

Ik werd goed voorbereid. Een pittige groep. Met veel gedragsproblemen. In het begin zou mijn focus niet moeten liggen op de cognitieve kant, maar echt op het brengen van rust, vertrouwen en structuur. De groep had veel verloop gehad. Meerdere leerkrachten die er mee gestopt zijn. Door alle lockdowns, onzekerheden, lastige thuissituaties en de wisseling van verschillende leraren, kwam deze klas vooral vertrouwen en liefde tekort.

Gelukkig was er een mogelijkheid gecreëerd om tot 10.15 uur, 4x per week de klas te splitsen en zo voor rekenen en spelling les te geven op 'niveau'. 

Na de vakantie startte ik, flink gegrond. In die eerste week vond ik het wel pittig, maar een aantal leerlingen, vooral die voor problemen konden zorgen, was nog thuis (zelf klachten of in quarantaine vanwege andere leden van het gezin). Het heeft uiteindelijk 6 weken geduurd voordat ik een complete klas had. 

Maar oke, even terug. De eerste week was pittig, maar ik kon wel enige basis leggen bij het grootste deel van de klas. In de twee weken die volgden, kwamen er steeds meer kinderen terug en merkte ik steeds duidelijker waar in mijn overdracht over was gepraat.

Dit is de moeilijkste groep die ik ooit heb gehad. En nu heb ik bijna mijn volledige carrière gewerkt in Rotterdam. Zuid en Noord. Ik ben wel wat gewend. Maar dit kon ik soms even niet bevatten. Scheldwoorden als t*ringleier en k*thoer gingen soms door de klas. Bewust een kettingreactie veroorzaken door geluiden te maken, liedjes te zingen, potloden door de klas te gooien. Liegen als het gedrukt staat. Ogenschijnlijk géén motivatie van een groot aantal leerlingen om überhaupt te leren of op school te zijn. Een belachelijk brutale houding en vooral constant de discussie aan willen gaan. Met elkaar maar ook met mij.

Wanneer groep 5 apart les krijgt is het prima te doen. Groep 6 heeft over het algemeen een prima werkhouding dus dan is het een typisch klasje maar mee te werken is. Na het buitenspelen begint het 'echte' werk. De klas compleet. Zorgen dat ze luisteren tijdens het voorlezen. Zorgen dat ze hun tas gaan opruimen wanneer er weer gewerkt moet worden. Instructie geven zonder dat er 15 privégesprekken aan het voeren zijn, of nog erger, ruzie proberen uit te lokken. Schreeuwen en gillen door de klas. Paperclips ontwijken die ergens vandaan worden gegooid.

Vandaag vertelde de IB' er dat ze nog dagelijks bang is, dat ik, zoals mijn voorgangers, bij haar voor de deur sta, om te vertellen dat ik er ook mee stop. Oh, ik heb echt wel meerdere malen over dat scenario nagedacht. Maar dan? Die kinderen verliezen weer het vertrouwen. In leerkrachten. In zichzelf? En ik dan ook, in mijzelf. Want kom op, alles wat ik heb geleerd, zowel op werk als persoonlijk vlak, zorgt er wel voor dat ik alles geef wat ik heb te geven.

Dat betekent helaas dat ik soms moet accepteren dat ik niet de les heb kunnen geven die ik wilde geven. Dat betekent dat ik moet realiseren dat sommige doelen echt niet zijn bereikt. Dat betekent dat ik moet accepteren dat ik het soms niet alleen kan en helaas af en toe een leerling, of meerdere, uit de klas moet verwijderen omdat de andere kinderen anders echt niet tot leren komen. Dat betekent dat verlengde instructie echt niet te realiseren is. Dat betekent ook transparantie. Niet bang zijn, maar gewoon zeggen.

Ik beweer absoluut niet dat ik het perfect doe, maar ik zie elke dag vooruitgang. In de kleine dingetjes. De klas uit kunnen lopen terwijl de leerlingen blijven lezen. 22 Koppies zien die allemaal keihard hun best doen om een verslag in Google documenten te maken. Een glimlach van die leerling die al 2 maanden boos naar me kijkt en constant met me in conflict wil.

Twee maanden onderweg. Ik hoop nog steeds dat de eigenlijke leerkracht weer snel kan reïntegreren. Zowel voor hem, als de kinderen, maar ook voor mijzelf. Het verantwoordelijkheidsgevoel wat ik toch voel, maar niet wil hebben, langzaam weer over kunnen dragen. De mogelijkheden die ik aan het creëren ben, door kunnen geven en die kinderen bewijzen dat het ook zo kan. Iets opbouwen met je juf of meester. Een leerkracht die er voor je is. Een leerkracht die er toch weer is die volgende dag. Die je ziet. En hoort. En je op je nummer zet als je dat nodig hebt. Die leerkracht die je achter je broek aan zit omdat zij niet genoegen neemt met; 'iets is beter dan niets'. 

Ik weet, wanneer ik deze groep dan ook weer verlaat, dat ik nu, vandaag, de afgelopen twee maanden en de weken die nog komen gaan, ik deze kinderen geef wat ik heb.

Noem me streng, vind me een bitch, maar leer, ontwikkel, geniet en wordt wie je moet zijn. Niet wat de maatschappij van je verwacht maar wie jij wilt zijn. Dit is wat ik al die kinderen gun. Dat is wat ik iedereen gun. Volg je dromen. Neem geen genoegen. Vertrouw op jezelf. Leef je mooiste leven.