Ja, het is zover.

Knopen moeten worden doorgehakt!

Definitief is dat ik mijn huidige school, de Albert Schweitzerschool, ga verlaten na de zomervakantie. Ik sta niet meer op de formatie. Ik moet plek gaan maken voor een (nieuwe) collega.

Dus moet er voor mij een andere baan komen.

Sinds ik ben begonnen bij de RVKO heb ik wel 'sollicitatiegesprekken' moeten voeren, maar die waren vaak even tussendoor, tussen de bedrijven door en voelde stiekem een beetje als kat-in-het-bakkie (terwijl dat misschien helemaal niet zo was).
Echter heb ik  sinds die eerste baan nooit meer echt het gevoel gehad mezelf te moeten bewijzen om een baan te krijgen.

Nu weet ik dat ik weliswaar in dienst ben bij de stichting en er behoorlijk wat vacatures zijn, waardoor ik waarschijnlijk zo weer voor de klas kan.

Maar, ho, wacht eens even. Ik moet mijn doel niet gaan passeren.

Het idee, vanaf het begin, was dat ik kort-durig ziekteverlof zou gaan vervangen binnen de scholen van de stichting waardoor ik op verschillende scholen zou komen, contacten kon leggen, mijn ambities verder uit kon werken, geen verantwoordelijkheid voor een klas, maar naar mijn doel toe werken.

Nu blijkt, juist door dat leerkrachttekort, die er zeer waarschijnlijk voor zorgt dat ik dadelijk nog een vaste baan heb, dat die optie vervalt.

 

Na een goed (telefonisch) gesprek met mijn loopbaanbegeleidster gister bleek dat ik toch echt de koe bij de hoorns moet gaan pakken.

Niet meer achterover leunen en wachten tot iemand mij vindt. Ik zal zelf stappen moeten nemen en initiatief moeten nemen om op een goede plek terecht te komen.

Mijn loopbaanbegeleidster wist een school te noemen waarvan zij denkt dat ik tot mijn recht kan komen. Toevallig, hoezo toevallig, had ik een tijdje geleden een vacature van deze school voorbij zien komen op LinkedIn die me heel erg aansprak.

 

Ik trok mijn stoute schoenen aan en reageerde op de vacature. Snel had ik een reactie met de vraag of ik deze directrice van de school, 's avonds (vrijdagavond - meivakantie) wilde bellen voor een gesprek.

Bij het bellen kreeg ik direct de vraag of het ook via Face-time kon (gelukkig had ik nog mijn degelijke outfit aan).
Deze vriendelijke dame en ik hebben een fijn, hoewel zenuwslopend gesprek gevoerd, waarin ik heel erg voelde dat ik op deze school zou kunnen en willen werken. Mijn eerlijkheid en ambities werden gewaardeerd en de visie van de school past zo bij al mijn ideeën.

Helaas! Momenteel is er alleen een vacature voor een ervaren kleuterleerkracht en een ervaren bovenbouwleerkracht. En ik ben geen van beide. Mijn ervaring ligt bij de middenbouw. Kleuters kan vanwege mijn medische geschiedenis niet, maar de bovenbouw had ik nog wel aangedurfd. Helaas heb ik daar niet de juiste ervaring voor.

Gelukkig kreeg ik heel veel tips en wat namen die ik kan gaan benaderen.
Ook de vraag of ik mijn CV met een persoonlijke notitie naar haar door kan sturen zodat ik wel degelijk bewaard blijf voor het geval dat.

 

De hele dag voel ik me een beetje raar. De moed is me een beetje in de schoenen gezakt. Het klonk zo ideaal. 
Ik geloof dat ik mijn plekje uiteindelijk wel ga vinden, maar ik wil niet meer toegeven. Niet meer accepteren als ik ergens niet achter sta.
Daarom moet ik door. Ondanks de teleurstelling.
Dus, nu druk bezig om mijn CV bij te stellen, een nieuwe look te geven. Ook deze blog weer eens aanvullen en dan verder met de sollicitaties...

 

Ik sta open voor ideeën of contacten die me verder kunnen helpen. Dus reacties zijn zeer welkom. Via de e-mail (juf_annika@hotmail.com of via mijn LinkedIn profiel).