We zitten nu, wat, vijf weken, thuis. Ik ben de tel kwijt. Na de eerste ronde, zoals ik het maar noem,  werd er op school druk gewerkt aan videobellen via Zoom. Zelfs de bespreking met MT en parallelcollega's werd via Zoom gedaan en de plannen waren er om zo ook met de leerlingen aan het werk te gaan.

Tja, toen kwam Zoom negatief in het nieuws. Het zou niet veilig zijn. We zijn nog zo naïef en onbekwaam als het gaat om ICT. En dat bleek nu maar al te goed. 

Vanuit de stichting werd Zoom afgewezen. Maar ja, de alternatieven? Er zijn er genoeg.  Maar wat is goed? Hoe kunnen we veilig met de leerlingen werken op afstand? Welk programma kan ons bieden wat we nodig hebben?

Daarop volgde een uitnodiging voor een teambijeenkomst via het programma Teams.  Tijdens deze bijeenkomst volgde een, bijna anderhalf uur durende, online cursus, soortgezegd, over het programma Aerobe en Google classrooms. Er werd veel verteld, maar het ging heel snel en leek niet allemaal relevant. 

Eigenlijk 'haakte' ik een beetje af. Klinkt misschien arrogant, maar ik dacht, ik zoek het zelf wel uit. Ik heb de naam van een website, ik heb inloggegevens,  ik kom er wel uit. Ik ben namelijk niet bang om uit te proberen. Het laatste stukje van de bijeenkomst,  de samenvatting,  besloot ik voor de zekerheid,  gewoon met mijn telefoon,  te filmen. (Uiteindelijk bleek dat het relevante stukje wat de collega's hielp om aan de slag te kunnen en werd het met het team gedeeld.)

Naderhand had ik een gesprek, uiteraard telefonisch,  met de IB'er die dit allemaal op zijn schouders had liggen.  Hij deelde mijn 'zorgen' over het niveau en het tempo van de eerdere uitleg en ik bood aan om klaar te staan om collega's te helpen. De paniek vloog over de app. Collega's, vooral diegene die een bepaalde leeftijd zijn gepasseerd werden radeloos. Maar bij mij? Het kriebelde. Dit is waar ik naartoe wil. Hier kan ik mijn kwaliteiten in kwijt. Dit is innovatie in onderwijs...... onder andere.....

Sinds die bijeenkomst vorige week heb ik gelukkig al flink wat collega's,  meerdere keren, op weg kunnen helpen. Niet omdat ik het allemaal wel weet,  maar omdat ik het voor ze uit wil zoeken. Ik probeer uit, ik onderzoek,  ik lees en ik kijk (bijvoorbeeld op YouTube). 

Ondertussen maak ik mijn eigen plannen rondom het videobellen met mijn klas. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat staat de telefoon AAN. De laptop trouwens ook. Appen, mailen, bellen, videobellen, teams, aerobe, Google classrooms. Het moet toch makkelijker kunnen!

Ik ben blij dat ik door mijn -think outside the box- mentaliteit veel mensen om me heen kan helpen. Stiekem groeit mijn ego wanneer ik hoor of lees als collega's benoemen dat ze het niet zonder me hadden gekund. Of dat ik nu zo mijn kwaliteiten kan laten zien. Dat dit zo bij mij past. De toekomst van het onderwijs? De oplossing tot het lerarentekort? Mijn nieuwe carrière? 

Er komt veel op ons af. Op ons leerkrachten,  op de kinderen, op de ouders die nu thuis, naast hun werk, ook hun kinderen lesgeven. En toch is dit een tijd van (digitale) creativiteit. Ik geloof dat er zoveel te halen is. Zoveel te bereiken. En Corona heeft ons, of we het nu willen of niet, een schop onder onze kont gegeven,  waardoor we verplicht worden om een stap richting de toekomst te zetten.

Ik ben heel benieuwd wat dit voor (positieve) gevolgen zal hebben wanneer de wereld weer bij is gekomen. 

Een virtuele groet en tot de volgende keer maar weer!