Twee weken. Twee weken ben ik onderweg, en ik kan het haast nog niet geloven. Niet geloven dat ik dit echt durf! Dat ik dit echt ga doen! Dat ik alle zekerheid en veiligheid achter me laat en compleet opnieuw ga beginnen!

Aangenomen op De Toverberg in Zoetermeer! 

https://kindcentrumtoverberg.unicoz.nl/

Iedereen die ik erover spreek ziet me daar werken, iedereen is dolenthousiast... ik vind het vooral heel spannend! Ben ik echt wel goed genoeg? Sla ik niet een paar stappen over? Dit concept, dit onderwijs is alles wat ik voor ogen heb met onderwijs van de toekomst. Dit gaat echt over de leerlingen. Dit is innovatie. 

Het spannendste vind ik denk ik nog wel dat er in het nieuwe schooljaar uitgebreid nagedacht gaat worden over verscherpen van het concept en dat ik daar deel van uit ga maken! Dat is de betekenis maken die ik zoek. Maar ja, theorie is het een. Hoe zit het met de praktijk?

Genoeg ideeën, maar wat is te realiseren? Wat heeft echte meerwaarde? Waar zijn de leerlingen en de leerkrachten bij gebaat? Hoe gaan we die doelen zo efficiënt mogelijk behalen?

Gelukkig een vraag die nog heel even mag wachten. Nu druk bezig om het huidige schooljaar af te ronden. Op een school waar ik qua team in een warm bad kom. Tranen vloeien van het gemis dat ik zal voelen. Leerlingen (en ouders) die laten weten dat ze het echt niet leuk vinden dat ik wegga. Maar het mooiste compliment is toch wel het volgende....

Ik stond met de meiden van groep 7 op het schoolplein. Normaal zijn alle groepen strak van elkaar gescheiden in de pauze, maar mijn groep had een rondleiding gehad op hun nieuwe gebouw, en moest echt even wat energie kwijt. Ik gaf toe aan een opwelling om die meiden na al die tijd, een dikke knuffel te geven. Ze begonnen over hun laatste jaar op de basisschool en dat ze me gaan missen. Máár als ze afscheid nemen, dan hebben ze nog hun brief! De brief die ze bij mij in groep 5 hebben geschreven aan hun toekomstige zelf. De brief die in hun dossier zit en ze meekrijgen wanneer ze de school verlaten. Uiteraard wist ik nog dat ik ooit die opdracht had gedaan, maar dat dit nu nog zoveel naar boven haalt. Dat dit associeert met mij, daar kreeg ik kippenvel van. De volgende dag heb ik dezelfde opdracht gedaan met mijn huidige groep 4. 

Zo laat ik toch een stukje van mezelf achter op de Albert Schweitzerschool in Rotterdam. Zo veel geleerd, zo veel geleefd. Afscheid nemen doet pijn, maar ik weet dat ik een nieuw begin nodig heb. Ik zal jullie missen!