Afgelopen januari belandde ik in de ziektewet. Tegen een burn-out aan. Als 'goede voornemen' was ik gestart met allerlei acties rondom meer zelfliefde en toen er het een en ander gebeurde op het werk, vonden mijn lichaam, mijn hoofd en mijn hart het wel welletjes.

Ik had het niet aan zien komen. Ik was wel ontzettend moe. Op maandagavond kon ik vaak niet van de bank af komen. Maar ja, het zal er wel bijhoren.

Het afgelopen half jaar heb ik besteed met meditaties, podcasts, boeken, webinars, trainingen, paardencoaching, ijsbad, wandelen, hardlopen, heel veel slapen en vooral heel veel zelfreflectie. 

Dit wil ik niet meer. 

De zoektocht loopt al drie jaar, bekijk de eerdere artikelen hier maar. Toch bleef ik hangen in het fulltime, dan als flexer, leerkracht voor de klas. Natuurlijk voorzitter van de PLG, hoewel dat stil kwam te liggen doordat er nu een stroming vanuit het bestuursorgaan aan gaat sluiten. En in februari startte een taskforce waar ik heel graag aan mee wilde werken. Fantastische mensen, mooie gesprekken en werkvormen om snel maar vooral ook goed aan de slag te kunnen.

Maar de reïntegratie voor de klas. Daar kon ik weinig motivatie voor opbrengen. Langzaam werkte ik ergens naartoe (ik 'moest' wel) tot mijn coach (die ik vanuit mijn stichting heb gekregen) zei; "Ik zie aan je hele lichaamshouding dat je niet meer voor de klas wil." Geschokt was ik, en toch ook weer niet.