Sinds ik in 2003 aan de PABO Thomas More begon heb ik in heel wat klassen les mogen geven. Pas keek ik nog terug naar foto's uit die eerste jaren. En behalve de 'avonturen' die je met een klas hebt beleefd, blijft vaak het gevoel van de groep die je had hangen. Namen vervagen, op een enkeling na, lessen worden jaar na jaar herhaald, maar de groep met kinderen die je voor je neus hebt, die is altijd uniek. Of het er nou 16 zijn of 32, dat zegt helemaal niks over de ervaring die je als stagiaire of leerkracht hebt. 

En zeker nu, de afgelopen jaren dat ik als Flexleerkracht werk bij Blick op Onderwijs, en ik regelmatig moet switchen tussen groepen, klassen en scholen, soms op dagelijkse basis, merk ik dat ik dat het gevoel bij een groep je energie bepaald. Dat gevoel bepaalt hoeveel zin je hebt om terug te gaan naar die klas. Het bepaalt hoe je bepaalde lessen aan wilt- en gaat aanbieden en het bepaalt hoeveel van jezelf je (bloot) wilt geven.

De ene groep werkt keihard, maar daar ben je als leerkracht vaak bezig om conflicten op te lossen. De andere groep is heel sociaal maar cognitief gezien komt er weinig uit en kijken ze je bij de instructie aan alsof ze water zien branden. Er zijn groepen waarbij je de hele dag politieagent moet spelen en aan het einde van de dag hoopt dat ze ook nog iets hebben opgestoken van een van de vele lessen.

Maar dan is er die groep. Die bijzondere, zeldzame groep. Een groep die het cognitief best lekker doet. Een groep die wil, die hard werkt. Een groep waar iedere leerling lekker zijn eigen ding doen en conflicten eigenlijk niet noemenswaardig zijn. Zo'n groep die na de instructie aan het werk gaat, en je vervolgens een uur niet hoort. Een groep waar je aandacht kunt besteden aan een individuele leerling die iets moeilijk vindt, een groep waar je bij wijze van spreken een leesboek erbij kunt pakken na de instructie.

Ik zeg zeldzaam. Gelukkig heb ik er een paar mogen ervaren. Helaas nooit voor heel lang. Maar nu heb ik er weer één gevonden. Een groep 6 op de Catamaran. Ik noem het een cadeautje. Als Flexleerkracht weet ik nooit precies wat me te wachten staat. Maar dit laadt mij op. Hierdoor krijg ik hoop dat het echt mogelijk is, ook voor in de toekomst. Hierdoor krijg ik zin om nog meer groepen zo te vormen. Zeker niet altijd mogelijk. Zo realistisch ben ik wel. Maar op deze manier komen die kinderen ergens. Hebben ze een toekomst waarbij ze zelf keuzes kunnen en mogen maken. Een heerlijke groep waar geen sociale trainingen nodig zijn. Een groep die hard werkt, veel leert en geniet van de extra dingen die je nu kunt aanbieden. Zoals spelletjes tussendoor en natuurlijk frequent gebruik van de chromebooks die nog steeds dienen voor herhalen, verdiepen en verbreden.

Zo zie je maar, dat je als Flexleerkracht echt niet altijd alleen maar die k*tklasjes krijgt. Hier bij Blick zeker niet!

Bedankt voor dit cadeautje!