Met mijn keuze om flexleerkracht te worden en te blijven, was het tot het laatste moment nog spannend wat er na de vakantie precies op me stond te wachten. Waarschijnlijk zou ik fulltime beginnen met een groep 7 in Krimpen a/d IJssel, maar de tijd zou het uitwijzen.

Dat betekende ook dat ik deze vakantie niet in de voorbereidmodus kon, ook al zou ik dat willen. Pinterest blijft natuurlijk lokken. Zowel voor werk als privé doeleinden (aangezien ik ook twee jonge dochters heb). Ook op Facebook ben ik lid van allerlei groepen rondom onderwijs, dus overal, zelfs in je vakantie, word je geconfronteerd met het lesgeven, het werken voor de klas. En ideeën waar ik denk wat mee te kunnen, sla ik altijd op.

Terugkomend op mijn huidige positie, ik mag dus inderdaad aan de slag in groep 7. En afgelopen maandag mocht ik gaan kennismaken op mijn nieuwe school, met mijn nieuwe directeur en het team waar ik mee ga samenwerken. Ik vind dat altijd enorm spannend. Sterker nog, de zenuwen gierden door mijn lichaam. Voor niks uiteraard, want het voelt heel goed. Gezellig en goed geregeld. 

 

En dan heb je opeens weer je eigen lokaal. In bruikleen, want sowieso komt na de kerstvakantie de leerkracht voor maandag, dinsdag en woensdag terug. Voor de donderdag en vrijdag staat er nog een vacature open, dus ik kan er ook zomaar een duo-collega bij krijgen op elk moment.

Niet volledig mijn lokaal,  niet mijn spullen, maar toch aan mij om het eigen te maken. Lastig, maar een leuke uitdaging. 

Ik heb er zin in, maar vind het ook onwijs spannend. Vorig jaar om deze tijd stond ik na 4 dagen weer op straat. Ook een groep 7. De situatie is anders, maar toch gieren de zenuwen ook dit jaar weer door mijn lijf! 

Ben ik wel goed genoeg? Kan ik dit wel? Is dit wel geschikt voor mij? Ik weet niet of ik de enige ben die dit ervaart, ik weet wel dat ik een wrak ben op de laatste dag van de vakantie. 

Pas op, kom niet te dichtbij! Gevaar voor eigen leven! Het schooljaar gaat weer van start.